Δημοκρατική Ευθύνη: μια διαφορετική (;) πολιτική πρωτοβουλία
Έτσι όπως πυκνώνει ο πολιτικός χρόνος – οι προτροπές προς την Κυβέρνηση με μια λογική #fygete δεν έχουν πλέον νόημα καθώς βρισκόμαστε αναπόδραστα σε προεκλογική χρονιά, οι δε διαβεβαιώσεις των κυβερνητικών για ολοκλήρωση της τετραετίας ηχούν αρκετά τζούφιες με τις δράσεις που αναλαμβάνονται/τις δεσμεύσεις που διακηρύσσονται κοκ – οι πολιτικές πρωτοβουλίες, τα «παρών» στην πολιτική σκηνή πυκνώνουν κι αυτά.
Χθες, μια διαφορετική πρωτοβουλία έκανε το δικό της άλμα προς τις κάλπες: πρόκειται για την «Δημοκρατική Ευθύνη» που είχε πρωτοεμφανισθεί κάπως σαν κίνηση πολιτών εδώ και χρόνια, γύρω από την προσωπικότητα του Αλέκου Παπαδόπουλου, του «πεισματικά απόντος» από την παλαιά φρουρά πολιτικών. Ήδη τον Ιούλιο του 2016 (με πρώτο Συνέδριο τον Απρίλιο του 2017) πήρε την μορφή κόμματος, με Αρείους Πάγους και τα λοιπά χρειώδη: βέβαια τότε είχε παρουσιαστεί με επικεφαλής τον Χάρη Θεοχάρη, ο οποίος όμως κρίθηκε από την συλλογική διοίκηση που είχε διαμορφωθεί ότι έτεινε να μονοπωλήσει την έκφραση της Δημοκρατικής Ευθύνης και εξοστρακίστηκε. Κάποια στιγμή, επίσης, είχε στην κορυφή τον πρώην Πρύτανη της ΑΣΟΕΕ Κωνσταντίνο Γάτσιο, ο οποίος κι αυτός δεν μακροημέρευσε.
Έτσι, η Δημοκρατική Ευθύνη έστησε ένα δικέφαλο ηγετικό σχήμα – με Πρόεδρο για τα οργανωτικά/εσωκομματικά, ενώ Γραμματέα για την εκπροσώπηση προς τα έξω και υποψήφιο εκφραστή στις εκλογές (Kanzlerkandidat θάλεγαν οι Γερμανοί). Σήμερα, στην πρώτη θέση ο Θεσσαλονικιός οικονομολόγος Βασίλης Παυλίδης, στην δεύτερη ο Λαρισαίος δικηγόρος Θωμάς Παπαλιάγκας.
Η Δημοκρατική Ευθύνη, που σταθερά θεωρεί ότι εκείνο που την διακρίνει είναι πως οι στρατευόμενοι σ’ αυτήν είναι καθημερινοί άνθρωποι, «που εργάζονται για να ζήσουν», κατόρθωσε να δικτυωθεί σ’ όλη την Ελλάδα και τούτο παρά το γεγονός ότι δεν έτυχε αντίστοιχης απήχησης στον μαγικό κόσμο των μέσων ενημέρωσης. Με την χθεσινή της εκδήλωση, ανακοινώνοντας τα ονόματα υποψηφίων για τις περισσότερες περιοχές της χώρας, έκανε το καθοριστικό βήμα εκλογικής ετοιμότητας. Στα ψηφοδέλτια – κι αυτό ήταν κάτι που τονίστηκε – φιλοξενούνται και Έλληνες του εξωτερικού, ιδίως επιστήμονες που κάνουν καριέρα εκεί, οι οποίοι θέλουν με τον τρόπο αυτό να αναστρέψουν το στερεότυπο του «ρίχνω μαύρη πέτρα πίσω».
Στο Ευρωψηφοδέλτιο, εκείνο δηλαδή που θα κριθεί ούτως ή άλλως σε δεδομένη ημερομηνία, επικεφαλής ανακοινώθηκε ο καθηγητής του ΠαΠει Σωτήρης Θεοδωρόπουλος, με ειδίκευση στα δημοσιονομικά και τα Ευρωπαϊκά. Στο Επικρατείας (όπου τιμητικά στεγάζεται σε ούτως ή άλλως μη-εκλόγιμη θέση ο Αλέκος Παπαδόπουλος, επιμένων στην θέση ότι «η πολιτική είναι πεδίο ευθύνης και όχι προσωπικής ανέλιξης», μνήμες παλαιών εποχών αυτές…) υπήρξε και μια ιδιαίτερα συμβολική επιλογή. Επικεφαλής τέθηκε ο Τάκης Λαζαρίδης, στα 90 του μεν αλλά με την τοποθέτηση «αποφάσισα να σηκωθώ από τον καναπέ [ανεκάλυψε την Δημοκρατική Ευθύνη από το διαδίκτυο…] γιατί πιστεύω ότι η πατρίδα μας είναι ένα καράβι που μπάζει νερά και κάθε πολίτης πρέπει να κάνει ό,τι περνά από το χέρι του, να μην βουλιάξει»). Η επιλογή του κατάδικου εις θάνατον με τον Μπελογιάννη που του χαρίσθηκε η ποινή λόγω ηλικίας, αλλ’ έφθασε να γράψει το «Ευτυχώς ηττηθήκαμε σύντροφοι» δίνει ένα ιδιαίτερο στίγμα στην κίνηση της Δημοκρατικής Ευθύνης.
Ποιο, όμως; Αντιπολιτευτικό, ασφαλώς: όποιος παρακολούθησε την διαδρομή και μάλιστα την χθεσινή κατάληξη στα ψηφοδέλτια το διεπίστωσε. Θα προσθέταμε εδώ – για όσους παραλλήλισαν με ΠΟΤΑΜΙ, που κι αυτό «πολιτική χωρίς πολιτικούς» επαγγέλθηκε, ή για άλλους που είχαν μιλήσει για «δεξιόστροφη ΔΗΜΑΡ» – ότι ένα διάχυτο χαρακτηριστικό είναι εδώ η αντι-ελιτίστικη στάση. Στα διεθνή, ΕυρωπαΪσμός λιγάκι παλιάς κοπής. Στο Μακεδονικό, απορριπτική στάση έναντι της Συμφωνίας των Πρεσπών. Στα οικονομικά – όπου κανείς θα περίμενε το βασικό στίγμα λόγω Αλέκου Παπαδόπουου – εκλεκτισμός, με αρκετές προειδοποιήσεις για την εφεξής πορεία, χωρίς αγκύρωση, στις αβέβαιες αγορές.
Αμα η Δημοκρατική Ευθύνη βρει τον προβολέα των μέσων ενημέρωσης, θα έχει ενδιαφέρον η πορεία της προς τις κάλπες.
