Brexit: Όπου γράφεται Ιστορία με τον πλέον άγαρμπο τρόπο
Πολύ περισσότερο απ΄ όσο χωρούσαν και στην πλέον ευρεία φαντασία προκύπτει ότι ανασκάλεψε εκείνη η πρωτοβουλία του Ντέιβιντ Κάμερον, ενόψει των βρετανικών εκλογών του 2015 – να δεσμευθεί για δημοψήφισμα στο (διόλου μαθημένο σ’ αυτές τις λογικές και διαδικασίες) Ηνωμένο Βασίλειο της Μεγάλης Βρετανίας και Βορείου Ιρλανδίας – χρήσιμος ο πλήρης τίτλος όπως προέκυψε! – με αντικείμενο το Brexit.
Πολύ περισσότερα – και πολύ πιο δυσάρεστα. Πάντως πολύ πιο μπλεγμένα. Δείτε την πλέον πρόσφατη σοδειά: με ψήφο μομφής και στο εσωτερικό του κόμματός της, τους Συντηρητικούς/Tories, κατέληξε η διάδοχος του Κάμερον Τερέζα Μέι εκεί που είχε δρομολογηθεί η ψήφιση στην Βουλή των Κοινοτήτων της «μιας και μοναδικής, εφικτής συμφωνίας ΕΕ-Ηνωμένου Βασιλείου» (αλλά προέκυπτε βέβαια καταψήφιση, οπότε αναβολή…). Η Μέι κέρδισε μεν την εσωκομματική αντιπαράθεση – 200 έναντι 117 – αλλά βρίσκεται πάλι σε αδιέξοδο Περισσότερο παρά ποτέ προκύπτει το ενδεχόμενο ενός Brexit-χωρίς-συμφωνία, που όλοι (μα όλοι!) θεωρούν την πλέον θεωρούν υψηλού κόστους εκδοχή (κι ακόμη περισσότερο την πλέον υψηλής αβεβαιότητας, δηλαδή αστάθμητου κόστους).
Μην χάσετε από τα μάτια σας το άλλο: ότι στην τελική ευθεία, η Βρετανή Πρωθυπουργός – η διάδοχος του Τσώρτσιλ, του Γλάδστωνα, του Ντισραέλι κοκ – επεχείρησε να ανατρέψει/επηρεάσει την αρνητική στάση των Ευρωπαίων προστρέχοντας στην Γερμανίδα Καγκελάριο Μέρκελ – διάδοχο του Κολ, του Αντενάουερ ή και του Μπισμάρκ -, την πολιτικά αδυνατισμένη Μέρκελ. Για να εισπράξει ένα ευγενικό «Δεν γίνεται» στο μάλλον ταπεινό αίτημα για λίγο window dressing/κάποιο φύλο συκής, τουλάχιστον στα θέματα συνόρου Ιρλανδίας.
Ούτε όμως και το άλλο: ήρκεσε η προσφυγή/απορία μιας φούχτας Σκωτσέζων βουλευτών – ξαναδείτε «πίσω» από την ονομασία του Ηνωμένου Βασιλείου, θυμηθείτε το δημοψήφισμα για την σκωτσέζικη ανεξαρτησία… – προς περιφερειακό δικαστήριο/Court of Sessions, ώστε με παραπομπή στο ιερόν του Δικαστηρίου της ΕΕ να γνωμοδοτηθεί ότι η βαριά εκείνη διαδικασία του άρθρου 50 της Συνθήκης ΕΕ (βάσει της οποίας τίθεται μια χώρα σε τροχιά αποχώρησης από την Ένωση – «ανεπίστροφα» διδάσκει η κοινοτική ορθοδοξία), μπορεί να ανακληθεί με απλή πρωτοβουλία του μέρους μόνον που την έθεσε σε κίνηση. Μπορεί οι διεθνολόγοι πάντα να γνώριζαν τον consensus contrarius , ότι δηλαδή τα υποκείμενα του διεθνούς δικαίου μπορούν να αντιστρέφουν τις συμφωνίες στις οποίες έχουν προσέλθει, όμως στην ΕΕ το βασικό άρθρο πίστεως είναι το ανεπίστροφο. Ανέκκλητη όπως θυμόμαστε η συμμετοχή στην Ευρωζώνη (το μόνο που δεν έχουν μπροστά τους οι Βρετανοί!), αδιαπραγμάτευτη η πρωτοκαθεδρία του Κοινοτικού Δικαίου, αυτόματη η άμεση ισχύς του: αυτή η θεσμική κλειστότητα και αδιαλλαξία άγεται στις ακραίες συνέπειές της.
Και τώρα; Τώρα, το Brexit πίσω στην Κορυφή της ΕΕ – σε τελευταία απόπειρα μην και βρεθεί κάποια πατέντα για το θέμα του συνόρου στην Ιρλανδία. Και ύστερα… πάλι πίσω στην Βουλή των Κοινοτήτων. Όπου μια είναι η σταθερά: ότι δεν υπάρχει λειτουργική πλειοψηφία για τίποτε για καμιά λύση ή διέξοδο ή συμβιβασμό! Μπορεί να γράφεται Ιστορία, αλλά με τον πλέον άγαρμπο τρόπο.
