Ένας αρκετά περίεργος εορτασμός της Ημέρας της Ευρώπης
του Αντώνη Δ. Παπαγιαννίδη
Ήταν μια υπορρέουσα σταθερά του – άνευρου, υπερσυντηρητικά οργανωμένου από την Διακομματική – ντιμπέητ των πολιτικών αρχηγών, 10 μέρες πριν την (πρώτη) κάλπη των εκλογών του 2023. Από όλες τις πλευρές, θεμέλιο των τοποθετήσεων είτε αυτές αφορούσαν τις επιλογές οικονομικής πολιτικής, είτε τις πτυχές εξωτερικής πολιτικής , υπήρξε η σταθερότητα της Ευρωπαϊκής ένταξης της (μεταΜνημονιακής) Ελλάδας. Μπορεί, δηλαδή, να υπήρξε αντιπαράθεση γύρω από το δημοσιονομικό κόστος των πολιτικών προγραμμάτων όμως η σιωπηρή παραδοχή όλων ήταν ότι θα τηρηθούν τα περιοριστικά πλαίσια της δημοσιονομικής πειθαρχίας: χαρακτηριστική η έμφαση Κυριάκου Μητσοτάκη ότι η πολύμορφη επιδοματική πολιτική των τελευταίων ετών δικαιολογήθηκε/στηρίχθηκε με την χαλάρωση των Ευρωπαϊκών κανόνων. Ακόμη και ο Γιάνης Βαρουφάκης «συμμάζεψε» τις περί παράλληλου νομίσματος τοποθετήσεις του, ώστε να μην δίνουν λαβή σε καταγγελίες/παρανοήσεις περί νέου φλερτ με Grexit. (Ακόμη περισσότερο, ο Αλέξης Τσίπρας ενεφανίσθη σεμνυνόμενος για Ευρωπαϊκότητα της τελικής του διαπραγματευτικής διαχείρισης). Στο δε πεδίο της εξωτερικής πολιτικής, ούτε και ο έτερος Κυριάκος, ο Κ. Βελόπουλος, άφησε να πολυξεφύγει η τοποθέτηση για την Ευρωπαϊκή στάση/ευθυγράμμιση με ΗΠΑ στο Ουκρανικό…
Η τηλεμαχία αυτή των πολιτικών αρχηγών πραγματοποιήθηκε την επόμενη μέρα της 9ης Μαΐου, «Ημέρας της Ευρώπης». Την ίδια την ημέρα αυτή, τίμησε με έναν διαφορετικό τρόπο η Ν.Δ. : επέλεξε τον εμβληματικό χώρο του Ζαππείου – εκεί όπου έγινε η υπογραφή το 1979 της Συνθήκης Προσχώρησης («ένταξη» την έχουμε συνηθίσει να την λέμε, προσχώρηση/adhésion-accession ήταν) της Ελλάδας στις Ευρωπαϊκές Κοινότητες, με Ζισκάρ ντ’ Εσταιν/Καραμανλή και όλα τα σχετικά πανηγυρικά. Με αυτήν την αφορμή και σε αυτό το σκηνικό, λοιπόν, οι τρεις κεντρικοί συντελεστές της Ν.Δ. (Μητσοτάκης/Καραμανλής/Σαμαράς) επέλεξαν να διακηρύξουν την παραταξιακή ενότητα – με αρκετήν, είναι αλήθεια, κριτική διάθεση από μέρους και του Κώστα Καραμανλή και του Αντώνη Σαμαρά. Όχι δε με ευγενικές, πάντα, διατυπώσεις: «Σήμερα το Ευρωπαϊκό οικοδόμημα έχει μείνει ημιτελές»/ «Κοντόφθαλμες πολιτικές […] καταλήγουν σε ασυνεννοησία και διενέξεις»/ «Η συνταγή που επιβλήθηκε στην Ελλάδα ήταν εν πολλοίς εξοντωτική, τιμωρητική και προς παραδειγματισμό άλλων» (Κ. Καραμανλής). «Μου είναι οδυνηρό να βλέπω μια Ευρώπη, αντί να στηρίζει την Ελλάδα να την πιέζει για εθνικές παραχωρήσεις»/ «Δεν θα τους περάσει». (Αντώνης Σαμαράς).
Κρατείται, λοιπόν, η πολυτυπία τοποθετήσεων με φόντο την «Ημέρα της Ευρώπης» – με φόντο, ωστόσο, μια συνολική ευθυγράμμιση της κοινής γνώμης (και, συνεπώς, των πολιτικών που καλούνται να τους εκφράσουν…) με την Ευρωπαϊκή επιλογή.
