Από την συνάντηση Σι – Πούτιν στις διαδηλώσεις στην Γαλλία και την ΑγιαΣοφιά

του Αντώνη Δ. Παπαγιαννίδη

Δεν είναι μόνο η ταχύτητα των αλλαγών που προκύπτουν στο διεθνές σκηνικό, είναι και η έκτασή τους που λειτουργεί σαν πρόκληση για την κατανόηση και την ενσωμάτωση στην πρόσληψη των συνεπειών τους – γιατί οι συνέπειες και υπάρχουν και είναι σημαντικές, όσο κι αν προτιμούμε να κλεινόμαστε στο προεκλογικό Ελληνικό καβούκι μας. Δείτε:

• Μια μέρα μετά την είδηση ότι το Διεθνές Ποινικό Δικαστήριο προχώρησε σε έκδοση εντάλματος σύλληψης εναντίον του Προέδρου Πούτιν για εγκλήματα πολέμου στην Ουκρανία (όχι για τις σκηνές βίας, φρίκης και θανάτου στο μέτωπο ή για τις δολοφονίες αμάχων, αλλά για τον ξεριζωμό παιδιών και την μεταφορά τους στην Ρωσία), ξεκινούσε στην Μόσχα τριήμερη επίσημη/υψηλού προφίλ επίσκεψη του Κινέζου Προέδρου Σι Ζινπίνγκ. Πέρα και πάνω από τους πολιτικούς συμβολισμούς και τις σχετικές δηλώσεις, πέρα κι από το ειρηνευτικό σχέδιο 12 σημείων από το Πεκίνο για την ανάσχεση των εχθροπραξιών στην Ουκρανία, από την πολυσυζητημένη ΣινοΡωσική συνάντηση προέκυψε ένα πυκνό πλέγμα μελλοντικών οικονομικών σχέσεων: πλήρης στροφή προς Ανατολάς των Ρωσικών ενεργειακών πόρων, επαναπροσδιορισμός των εφοδιαστικών αλυσίδων, συνεργασίες σε τεχνολογίες αιχμής, διαμόρφωση νομισματικών σχέσεων/ζωνών πληρωμών σε μια λογική αποδολλαριοποίησης. Μαζί με την προώθηση Δυτικής «ζώνης αποκλεισμού» της Κίνας με την πολιτική Ινδικού/Ειρηνικού, την ωρίμανση της συμφωνίας AUKUS, την ένταση Αμερικανικών προειδοποιήσεων για την Ταϊβάν, η διαμόρφωση ενός σχήματος The West vs the Rest προχωράει.

Το τι θα σημάνει η εξέλιξη αυτή βρίσκεται όλο και πιο κοντά. Κυρίως: οι πόρτες εξόδου κλείνουν, όπως άλλωστε και με το ένταλμα σύλληψης κατά Πούτιν. Πώς ακριβώς θα μπορούσαν να προχωρήσουν ειρηνευτικές συνομιλίες Ρωσίας-Ουκρανίας με τον επικεφαλής της μιας πλευράς εκζητούμενο για να δικασθεί; (Αυτό καθιστά σχεδόν χωρίς νόημα το να θυμηθεί κανείς ότι εγκλήματα πολέμου εκδικάζονται μόνον αφού ο πόλεμος χαθεί… Ή και ότι δεν είναι μόνη η Ρωσία, αλλά οι μεγάλες δυνάμεις όπως οι ΗΠΑ που δεν έχουν αναγνωρίσει την δικαιοδοσία του ΔΠΔ).

• Σε εντελώς διαφορετικό πεδίο, στην συγκριτικά κατασταλαγμένη Ευρωπαϊκή Ένωση, η κοινωνική εξεγερτικότητα που προέκυψε στην – κατά κανόνα καθοδηγητική σε τέτοια ζητήματα – Γαλλία γύρω από την εκεί μεταρρύθμιση του Ασφαλιστικού, ακόμη περισσότερο όμως με την θεσμική βάση που επελέγη προκειμένου να προχωρήσει η (μικρή, συγκριτικά) αύξηση στην ηλικία συνταξιοδότησης στην Γαλλία – από τα 62 στα 64 για τους νεοεισερχόμενους στην αγορά εργασίας – με περιθωριοποίηση του ρόλου του Κοινοβουλίου (χλωμαίνουν οι δικές μας ΠΝΠ!), φέρνει ξανά στο προσκήνιο το πού και πώς πορεύεται «η Ευρώπη». Πώς χτίζει ή γκρεμίζει την λαϊκή αποδοχή των «σωστών» πολιτικών.

Την ίδια στιγμή , η Κορυφή των «27» προσπαθεί να συμβιβάσει θέσεις Βορρά και Νότου – αν και τα πράγματα είναι πιο πολύπλοκα – για το αύριο της δημοσιονομικής πολιτικής μετά τα χρόνια χαλάρωσης. (Εδώ και η απόπειρα Κυριάκου Μητσοτάκη να χτίσει ξανά προφίλ πρωτοβουλιών αυτο-προτεινόμενος ως επικεφαλής συμμαχίας του Νότου). Όταν θα έχουν σβήσει τα φώτα της δημοσιότητας και στους φλεγόμενους δρόμους της Γαλλία και στους διαδρόμους των Ευρωπαϊκών θεσμών, θα έχει προκύψει κάτι νέο/διαφορετικό. Που θα αργήσουμε να τα καταλάβουμε, επακριβώς.

• Εκ πρώτης όψεως πιο θετικό, έτσι που έχουμε μάθει να υπεραπλουστεύουμε τα ΕλληνοΤουρκικά στην Ελληνική δημόσια συζήτηση, είναι εκείνο που αφήνουν να διαφανούν οι εξελίξεις στην γειτονική Τουρκία. Όπου ο – θεωρούμενος ξεπερασμένος, ηλικιωμένος, ανέμπνευστος κοκ – ηγέτης της Αντιπολίτευσης Κεμάλ Κιλιντσάρογλου δείχνει να παίρνει σταθερότατα κεφάλι απέναντι στον Ρετζέπ Ταγιπ Ερντογάν. [Χαρακτηριστικό: ο Ερντογάν κάνει καμπάνια με φόντο τα επίχρυσα σκηνικά του Λευκού Παλατιού/Ακ Σαράϊ^. ο Κιλιντσάρογλου μιλάει σε σποτάκι γυρισμένο στην κουζίνα της γυναίκας του, με πλακάκια δεκαετίας του΄60, φθαρμένα ντουλάπια, παλιές συσκευές. Ποιος θα κερδίσει τον κόσμο; Άσχετο αλλά σχετικό: συγκρίνετε με την λαμπερή/μοντέρνα σκηνοθεσία της «δικής μας» παρουσίας Κυριάκου Μητσοτάκη στους «Πρωταγωνιστές» Σταύρου Θεοδωράκη].

Καθώς πάντως στην γείτονα ξεκινά το Ραμαζάνι, η ΑγιαΣοφιά ξαναγίνεται κέντρο πολιτικού αφηγήματος – όμως, πώς; Ο Πρόεδρος Ερντογάν , εν μέσω επιδεικτικών εργασιών απολύμανσης του τζαμιού – πλέον – για τους εορτασμούς, ξαναθύμισε ότι αυτός ήταν που το απέδωσε στην θρησκευτική λατρεία. Την ίδια όμως στιγμή, από την αντιπολίτευση/συμμαχία των «Έξη», ο πλέον ισλαμιστής – διάδοχος του Ερμπακάν, ο Τεμελ Καραμολέογλου – αφησε να διαφανεί ένα ενδεχόμενο επαναφοράς της λειτουργίας μουσείου («Η ΑγιαΣοφιά θα ανοίξει με πραγματικούς όρους, θα ξαναβεί την ψυχή της»).

Η Τουρκία πάει να επανασυσταθεί στην διεθνή κοινότητα; Θα δούμε!

Πάντως για την ώρα, και ενώ κύματα ικανοποίησης πλημμύρισαν την δική μας κοινή γνώμη για το – εντυπωσιακό όντως – σφυροκόπημα της Τουρκίας από τον Μπομπ Μενέντεζ στην Αμερικανική Γερουσία, η Κυβέρνηση Μπάϊντεν – δια του ΥΠΕΞ Άντονι Μπλίνκεν – εμμένει στην απόφαση για περαιτέρω εξοπλισμό της Άγκυρας με τα αναβαθμισμένα F-16. Ενώ η Τουρκική άρνηση για ένταξη της Φινλανδίας στο ΝΑΤΟ ήδη έχει αρθεί, της Σουηδίας στην επόμενη γωνία…