Εκτός από τις ημερομηνίες εκλογών τι άλλο φιλοξένησε η εβδομάδα;
του Αντώνη Δ. Παπαγιαννίδη
Μετά την αναγγελία της ημερομηνίας για την πρώτη κάλπη του 2023 (21η Μαϊου) και την προαναγγελία – από χειλέων Πρωθυπουργού, πάντως – ημερομηνιών για την δεύτερη (2α ή 9η Ιουλίου), έχουμε εγκατασταθεί οριστικά σε προεκλογική περίοδο.
Εδώ, μια μικρή στάση: επαναλαμβάνεται για μιαν ακόμη φορά η θεσμική παραδοξότητα/υποτίμηση της συνταγματικής ρήτρας του άρθρου 41 παρα 2 Σ, που κάνει λόγο για «διάλυση της Βουλής για ανανέωση της λαϊκής εντολής προκειμένου να αντιμετωπισθεί εθνικό θέμα εξαιρετικής σημασίας». Δηλαδή ο Πρωθυπουργός προανακοίνωσε ότι σε ένα περίπου μήνα ΘΑ προκύψει εθνικό θέμα (και δη εξαιρετικής σημασίας) οπότε ΘΑ ζητήσει την διάλυση της Βουλής, θα προχωρήσει η έκδοση διατάγματος της Βουλής από την ΠτΔ και τα πράγματα θα πάρουν τον εκλογικό δρόμο τους.
Βέβαια… με την ίδια αβρότητα χρησιμοποίησαν διαδοχικά την συνταγματική ρήτρα του (Καραμανλικού) 41 παρα. 2 πολλοί Πρωθυπουργοί κατά την Μεταπολίτευση. αλλά και ο μηντιακός κήπος τους καλούσε να προανακοινώσουν (και να δεσμευθούν) για ημερομηνία εκλογών. Οπότε, το «εθνικό θέμα» και μάλιστα «εξαιρετικής σημασίας» γίνεται απλώς βολικό εργαλείο εκλογικής διαχείρισης – παλιότερα ήταν το … Κυπριακό, κάποια στιγμή έγινε επίκληση της κατάστασης της οικονομίας/της ανάγκης κατάρτισης του Προϋπολογισμού! Όλα αυτά, δείγματα της χρήσης του Συντάγματος με πλήρη θεσμική ελαφρότητα, αλλ’ έτσι το συνηθίσαμε.
Πάντως, στις πρώτες ώρες της προεκλογικής πορείας και αφού επαναβεβαιώθηκε ότι το κλίμα δεν θα είναι απλώς τοξικό αλλ’ ευθέως βιτριολικό (νέα εσοδεία βουλευτικών συμπεριφορών, με την βίλα Ραγκούση στην Πάρο να προσάγεται ως αντίβαρο στην διαγραφή/παραίτηση Πάτση-Χειμάρα ή/και την απώθηση Νικολάου), είχαμε κάποιες κινήσεις εξασφάλισης ασφαλούς πλου. Παράδειγμα η έκδοση 5ετους ομολόγου, του οποίου η ζήτηση υπήρξε πολλαπλάσια των 2,5 δις που τελικώς αντλήθηκαν, «κλείνοντας» έτσι τις φετινές ανάγκες δανεισμού του Δημοσίου – με τον ΥΠΟΙΚ Χρήστο Σταϊκούρα να θυμίζει/προβάλλει τα (ήδη 38) δις ταμειακών διαθεσίμων/ «μαξιλαριού» που διαθέτει η χώρα για ενδεχόμενο χρηματοπιστωτικής τρικυμίας στο άμεσο μέλλον. Όμως… το 3,92% επιτόκιο που χρειάστηκε να δοθεί – ο Ιανουάριος είχε γράψει αποδόσεις στο 3,4% , ο Φεβρουάριος κάτω από 3,6% – δείχνει θολή προοπτική. Το αντίθετο, βέβαια, αναδεικνύει π.χ. η άποψη της Goldman Sachs ότι η πολυπόθητη επενδυτική βαθμίδα θα επιτευχθεί, δια της Standard&Poor’s, στις 21 Απριλίου. (Φάνηκε να την ενστερνίζεται και ο Πρωθυπουργός). Θα δείξει!
Πάντως, την ίδια στιγμή γινόταν η καταβολή της εφάπαξ παροχής των 200-250-300 ευρώ σε όσους συνταξιούχους δεν είδαν την γενική αύξηση του 7,75% επειδή είχαν προσωπική διαφορά . (Να θυμίσουμε, εδώ, ότι «προσωπική διαφορά» σημαίνει ότι πρόκειται για συνταξιούχους πού είχαν αισθητά υψηλότερες συντάξεις, οι οποίες θα είχαν αλλιώς περικοπεί αλλά είχε επιλεγεί απλώς να παγώσουν). Προεκλογική λείανση σχέσεων με την μεγάλη ομάδα των συνταξιούχων. Αντίστοιχη ήταν και η χορήγηση «έναντι» 100 ευρώ/μήνα για τις καθυστερούσες επικουρικές. Επί τη ευκαιρία, να θυμηθούμε ότι η σημαντική κυρίως αύξηση των συντάξεων, που δόθηκε με την Αντιπολίτευση να ζητά ακόμη μεγαλύτερη, δόθηκε με την λογική της αναπλήρωσης αγοραστικής δύναμης που χάθηκε λόγω πληθωρισμού άνω του 9% για το σύνολο του 2022. Με την ίδια λογική, η αύξηση του κατώτατου (από 1ης Απριλίου) είναι 9,4%. Πλην όμως, υποτίθεται ότι ο πληθωρισμός βρίσκεται ήδη σε πτωτική τροχιά – όσο κι αν τα τρόφιμα και είδη πρώτης ανάγκης μένουν ψηλά. Όποτε οι μεν αυξήσεις στον κατώτατο θεωρείται ότι ενσωματώνονται στην αυριανή παραγωγική διαδικασία, όμως οι αυξήσεις των συντάξεων θα παραμείνουν διογκώνοντας την βάση της συνταξιοδοτικής δαπάνης (βέβαια θα στηρίζουν την κατανάλωση, μαζί με τα ποικιλώνυμα -Pass). Όλη αυτή η συζήτηση, προφανώς, για μετεκλογικά.
Όπως μετεκλογικά – στοιχηματίζουμε ότι δεν θα αποκτήσουν ουσιαστικό ρόλο στην προεκλογική συζήτηση, συζήτηση ουσίας – θα επανέλθει και η υπόθεση της φορολογίας. Η οποία προς στιγμήν πήγε να «ανάψει» γύρω από αναφορές Γιάννη Δραγασάκη στην φορολόγηση των μερισμάτων (με τον ειδικό συντελεστή του 5%) και στο φορολογικό καθεστώς των γονικών παροχών, όμως προσεκτικά άφησε «εκτός» την μείζονα υπόθεση των συντελεστών των έμμεσων φόρων – οι οποίοι, εν τω μεταξύ, μειώνονται ανά τις χώρες του Νότου για αντιμετώπιση της ακρίβειας.
Πάντως κλίμα κοινωνικής πίεσης/έντασης δεν δείχνει να υπάρχει. Τα κύματα οργής ή/και έντασης που παρατηρούνται για το συνταξιοδοτικό στην Γαλλία, για τα εργασιακά στην Γερμανία ή την Αγγλία φαίνονται σαν από άλλο πλανήτη στην Ελλάδα. Οπου και οι διαδηλώσεις που προέκυψαν μετά την τραγωδία των Τεμπών έσβησαν: έμεινε πίσω μόνον το «ξήλωμα» της ηγεσίας της Αστυνομίας, ή πάλι τα αμφιλεγόμενα δημοσκοπικά ευρήματα.
