Εν τω μεταξύ…

του Αντώνη Δ. Παπαγιαννίδη

Πέρασε η βδομάδα σε μια Ελλάδα εγκατεστημένη σε προεκλογική ένταση-και-συνάμα-παραίτηση, με την πικρή συζήτηση γύρω από την τραγωδία/έγκλημα των Τεμπών. Με το εκκρεμές της κοινής γνώμης να κινείται από την αναζήτηση ευθυνών (που το πολιτικό σύστημα κάνει μπαλάκι από το ένα κόμμα στο άλλο, αυτάρεσκα και αυτοϋπονομευτικά) στην έκφραση θλίψης και οργής (αισθήματα που διώχνουν ακόμη πιο μακριά τις λύσεις, τις όποιες λύσεις). Ενώ οι δημοσκοπήσεις αποδομούν, ως νέμεση, αφηγήματα όπως της αυτοδυναμίας και αναδεικνύουν τις δυσκολίες της επόμενης μέρας.

Εν τω μεταξύ, όμως, στον μεγάλο έξω κόσμο πυκνώνουν και επιταχύνονται μείζονες εξελίξεις, εκδηλώνονται αληθινές μετακινήσεις των γεωπολιτικών πλακών. Πού αφήνονται, στην Ελληνική εκδοχή δημόσιας συζήτησης, «εκτός». Δείτε:

• Στον συνεχιζόμενο πόλεμο στην Ουκρανία, αφημένο σε μια δυναμική που θυμίζει Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο με σύγχρονα όπλα και (σημειώστε το, αυτό) δυνατότητες παρακολούθησης και καθοδήγησης πληγμάτων, Ρωσικά μαχητικά SU-27 οδήγησαν στην πτώση Αμερικανικού drone MQ-9/Reaper στην Μαύρη Θάλασσα: κατάρριψη, χειρισμοί στην κόψη ή τι; σε διεθνή ζώνη ή σε περιοχή απαγόρευσης; Η εικόνα πάντως ενός proxy war, μιας πολεμικής αναμέτρησης όπου ο εισβολέας (η Ρωσία) έχει απέναντί του μια χώρα/έναν λαό (την Ουκρανία) που μάχεται με την μαζική στήριξη της Δύσης, κινείται αργά αλλά σταθερά προς αντιπαράθεση Δύσης/Ρωσίας. Όταν Πολωνικά μαχητικά MIG-29 θα έχουν παραδοθεί στο Κίεβο, καθιστώντας την έως τώρα διαφωνία Μπάϊντεν παρελθόν γι αυτήν την κλιμάκωση (όπως παρελθόν έγινε και η μη-αποστολή τανκς, ήδη με τα Leopard), το σκηνικό θα έχει ξεκαθαρίσει ακόμη περισσότερο.
• Περίπου παράλληλα, η Τουρκία – που, εσωτερικά, σχοινοβατεί με την μετάβαση σε μια θολή μετα-Ερντογανική εποχή στις εκλογές του Μαϊου (εκεί, παρά τις αναταράξεις και την τραγωδία των σεισμών κατόρθωσαν να ορίσουν ημερομηνία για τις κάλπες…) – προχωρά προς τα βήματα εκείνα, όπως αποδοχή της ένταξης της Φινλανδίας στο ΝΑΤΟ κι ακόμη περισσότερο μεθόδευση της «απαλλαγής» της από τους S-400, που θα την φέρουν πλησιέστερα στην απόκτηση των πολυπόθητων F-16, αν μη των F-35. Δηλαδή πάλι στην αιχμή των Αμερικανικών περιφερειακών σχεδιασμών, χωρίς όμως να χάνονται για την Άγκυρα οι γέφυρες και οι ρόλοι προς Ρωσία.
• Πηγαίνοντας σε μια περιοχή παλιότερων αποσταθεροποιήσεων, την Μέση Ανατολή, είχαμε την αποκατάσταση σχέσεων των δυο μεγάλων αντιπάλων του Περσικού/Αραβικού Κόλπου, Σαουδικής Αραβίας και Ιράν. Ακόμη πιο σημαντικό: η επαναπροσέγγιση του σουνιτικού Βασιλείου της Ερήμου με την σιϊτική δύναμη έγινε (και… φωτογραφήθηκε) με καθοριστική διαμεσολάβηση της Κίνας.
• Η οποία Σαουδική Αραβία, βλέποντας τους Αμερικανούς να προωθούν ιδέα πλαφόν και στο Αραβικό αργό πετρέλαιο (μετά το Ρωσικό αργό και φυσικό αέριο, δια των διαδοχικών πακέτων κυρώσεων στην ενέργεια, όπου η Ευρώπη ακολουθεί αλλά και οι παρακάμψεις πληθαίνουν), προειδοποιεί ότι όποιος επιχειρεί πλαφόν, θα βρίσκεται ενώπιον εμπάργκο. 50 χρόνια μετά την «ανακάλυψη» του όπλου του εμπάργκο, η εις βάθος διατάραξη της ενεργειακής αγοράς από κινήσεις των προμηθευτών ενεργειακών πόρων επανέρχεται στο προσκήνιο…
• Στο μικρό, μαχητικό, πάντως ουδέποτε αμελητέο στις διεθνείς ισορροπίες Ισραήλ, ακραίες πολιτικές συγκρούσεις λόγω πρωτοβουλιών της Κυβέρνησης Νετανιάχου έχουν φέρει μέχρι και τους εφέδρους του Ισραηλινού στρατού σε αντιπαράθεση με ένα μετεξελισσόμενο σε «θεοκρατικό» Κράτος. (Την στιγμή, αυτό, που ο χειρότερος εφιάλτης του Ισραήλ, η κάθοδος του Ιράν στην Μέση Ανατολή, λαμβάνει υπόσταση).
• Συγκριτικά λιγότερο επίφοβα, πάντως με διαταρακτική λειτουργία , ανά την Ευρωπαϊκή Ένωση σε χώρες όπως η Γαλλία ή και η Γερμανία, παραδίπλα και στην Αγγλία, απεργιακά κύματα φέρνουν νέες αμφισβητήσεις στην επιφάνεια. Η επανεγκατάσταση του πληθωρισμού και τα μέτρα αντιμετώπισής του (πιο υψηλό κόστος χρήματος) μετά τα διαδοχικά σοκ της πανδημίας και του ενεργειακού, πυροδοτούν κοινωνικές αντιθέσεις σε υπόστρωμα ενισχυμένων ανισοτήτων. Εκρηκτικό κοκτέηλ – με λίγο πρόσθετο Ασφαλιστικό στην Γαλλία…– κατά την τυποποιημένη έκφραση.
• Ενώ η εποχή των υψηλών επιτοκίων, με ξεκίνημα από την Αμερικανική χρεοκοπία της SVB – «τράπεζας των start-ups» – και με πρώτη προσγείωση στην Ευρώπη δια της Ελβετικής Crédit Suisse ανοίγει νέο κύκλο χρηματοπιστωτικής αστάθειας. Που ξορκίζεται από Κυβερνήσεις και Κεντρικές Τράπεζες.

Όταν στην Ελλάδα της εσωστρέφειας θα ξαναξυπνήσουμε μετεκλογικά, θα διαπιστώσουμε ότι ζούμε σε καινούργιο κόσμο.