Ματιές ξένων στις Ελληνικές εκλογές
του Αντώνη Δ. Παπαγιαννίδη
Οι μνήμες αφήνουν μακριές σκιές: για παράδειγμα, δύσκολα ξεχνιέται η περίπτωση του Αμερικανού ΥΠΕΞ Ουώρρεν Κρίστοφερ ο οποίος, σε επίσκεψή του στην Ελλάδα το 1993 – σε εποχή εξαιρετικής οικειότητας των ΗΠΑ/της Κυβέρνησης Μπους με την Κυβέρνηση Μητσοτάκη (Κωνσταντίνου) – είχε προβλέψει εν είδει διαφανούς χρησμού ότι πλησίαζαν Ελληνικές κάλπες (οι οποίες όντως στήθηκνα, μετ’ ου πολύ, και απέδωσαν την γνωστή παλινόρθωση ΠΑΣΟΚ/Ανδρέα Παπανδρέου). Αποτελεί, πολύ γενικότερα, εξαρτημένο αντανακλαστικό της πολιτικής ζωής στην Ελλάδα – χώρα ανεξάρτητη και υπερήφανη μέχρι τζαναμπετισμού, ως συλλογική αυτοεικόνα – η αντίληψη ότι η γνώμη «των ξένων» οδηγεί σ’ εμάς τα πράγματα.
Έτσι, όπως η Κυβέρνηση Μητσοτάκη (Κυριάκου) ολοκλήρωσε την πορεία της με τον Πρωθυπουργό να περνάει από το Μαξίμου την Βασιλέως Γεωργίου Β’ για να προσέλθει στο Προεδρικό να ζητήσει την διάλυση της Βουλής και την διενέργεια πρόωρων εκλογών, πολλοί διάβασαν με ενδιαφέρον – κι έκαναν τις αυτονόητες προβολές – άρθρο γνώμης του ECONOMIST. Που, μιλώντας για την Ελλάδα των τελευταίων χρόνων ως success story και για τον Κυριάκο Μητσοτάκη ως «φορτωμένο ενεργητικότητα και ικανοποίηση»/ fizzling with energy and satisfaction, διαπιστώνει ωστόσο ότι ο εν λόγω Μητσοτάκης «πλησιάζει να χάσει την πλειοψηφία, ή ακόμη και την δουλειά του». Αυτό το τελευταίο ίσως εξηγεί γιατί οι – συνήθως πρόθυμοι να αναδείξουν τα καλά ή κακά λόγια και – ιδίως – τις προβλέψεις των ξένων, και δη των έγκυρων διεθνών Μέσων, αυτό του ECONOMIST μάλλον το άφησαν στην σκιά.
(Επειδή τα άρθρα και τις αναλύσεις καλό είναι να τα διαβάζουμε μέχρι το τέλος – μετά και τα διαγράμματα που δείχνουν την ικανοποιητική ανάκαμψη της Ελληνικής οικονομίας το 2021-22 μετά την καταβύθιση του 2020, με φόντο το άλλο διάγραμμα των δημοσκοπικών εξελίξεων, που δείχνει την Κυβερνητική φθορά – αν έχει καταγραφεί και η ακροτελεύτια εκτίμηση που διατυπώνεται. Η προοπτική των τρίδιπλων εκλογών του 2023 «γεμίζει τους πάντες με ζοφερό αισθήματα – πλην των αγορών, που παραμένουν ήρεμες». Πώς αυτό; Τι σημαίνει; «Απόδειξη εντυπωσιακής αναγνώρισης της προόδου που έγινε στο δεύτερο μέρος της διακυβέρνησης Τσίπρα – και από τον ίδιο τον Κ.Μητσοτάκη»).
Έχει πάντως τεχνικό ενδιαφέρον, πολιτικής ψυχολογίας κυρίως, το πώς οι ματιές των ξένων μας ενθουσιάζουν ή μας πληγώνουν. Έτσι, με ένα ιδιότυπο είδος υπερηφάνειας στην άλλη πλευρά του λόφου – των αναζητήσεων ερεισμάτων από τον σε επαναφορά ΣΥΡΙΖΑ – επιδιωκόταν να αναδειχθεί σε δείκτη επιτυχίας η συνάντηση Τσίπρα με τον καγκελάριο Σολτς. όπως πριν λίγες εβδομάδες εκείνη με τον επισκεπτόμενο την Αθήνα Αμερικανό ΥΠΕΞ Αντονι Μπλίνκεν. Έχει κάτι το παράξενο, το να θεωρείται η συνάντηση του αρχηγού της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης μιας χώρας με διεθνείς πολιτικές φιγούρες σαν κάτι το τόσο ιδιαίτερο. Πιο ταπεινά, η κυβερνητική δυσαρέσκεια που διέρρευσε επειδή ο Αμερικανός Πρέσβυς στην Αθήνα – είναι και Ελληνικής καταγωγής ο κ. Τζόρτζ Τσούνης, είναι και επικοινωνιακά παρών αν και όχι με τρόπο αντίστοιχο με τον προκάτοχό του Τζέφφρυ Πάϊατ – δεν στάθηκε κοντά στα επιτεύγματα της σημερινής Κυβέρνησης όσο θα επέτρεπαν να προβλέψει κανείς από τις άριστες σχέσεις συνεργασίας Αθηνών-Ουάσιγκτων, είναι κάτι που θα μπορούσε να παραξενέψει.
Στο κάτω-κάτω της γραφής, θεωρούμε (δεν θεωρούμε;) ότι η δημοκρατική κοινοβουλευτική διαδικασία παρ’ ημίν είναι πιο εξελιγμένη και ώριμη από όσο π.χ. στην γειτονική Τουρκία. Οπου ο Πρόεδρος Ερντογάν διαμαρτυρόταν – με την γνώριμη έντασή του – όταν ο Αμερικανός Πρέσβυς Τζέφφρυ Φλεηκ επισκέφθηκε τον επικεφαλής του συνασπισμού της Αντιπολίτευσης. Η Ερντογανική παραίνεση: «χρησιμοποίησε το μυαλό σου!»/ use your head.
Ίσως, όσο θα προσεγγίζουμε τις δικές μας τρίδιπλες κάλπες, να υιοθετούσαμε απέναντι στις γνώμες των ξένων μια λιγότερο αγχωμένη ή ενθουσιασμένη ματιά. Να είχαμε, ας πούμε, μια ματιά εντομολόγου…
