Ο αντίπαλος του Κυριάκου Μητσοτάκη βρίσκεται πλέον στον καθρέφτη
του Αντώνη Δ. Παπαγιαννίδη
Ανεβαίνοντας στην φετεινή ΔΕΘ, ως Πρωθυπουργός στο ταραχώδες ξεκίνημα δεύτερης θητείας, ο Κυριάκος Μητσοτάκης εδικαιούτο να έχει την άνεση που προσδίδει η έκλειψη Αντιπολίτευσης. Το γαϊτανάκι ανάδειξης νέας ηγεσίας στον ΣΥΡΙΖΑ μαζί με την διάχυτη ελαφρότητα έχει αδειάσει την πειστικότητα της αυριανής του πορείας. το ΠΑΣΟΚ (που τουλάχιστον έπαψε να αυτοσυστήνεται με το ομιχλώδες ΚΙΝΑΛ) ζει στον αστερισμό της αμηχανίας/της απόσυρσης. ακόμη και η Ζωή έχει πάει πίσω-πίσω, όχι δε μόνον επειδή απομαγεύθηκε η εικόνα που είχαν διαμορφώσει γι αυτήν τα ΜΜΕ. (Υπάρχει βέβαια πάντα το ΚΚΕ. Όμως… στην αυτεπιλεγμένη γωνία του). Αυτήν λοιπόν την άνεση χειρισμών, θα πουν πολλοί, την αναίρεσαν για την Κυβέρνηση οι μεγάλες φυσικές καταστροφές, πυρκαγιές και κυρίως πλημμύρες, των πρώτων εβδομάδων της θητείας της .
Είναι και δεν είναι έτσι! Γιατί σε μεγάλο , σε μεγαλύτερο εχθρό του Κυριάκου Μητσοτάκη αναδεικνύεται η – πάλι, εντυπωσιακά παρούσα – λογική του «Πάμε κι όπου βγει!» (όπως μας την άφησε πίσω η ταχύτατα σβησμένη μνήμη της σιδηροδρομικής φρίκης των Τεμπών). Κι ακόμη περισσότερο η επαναβεβαίωση ότι «την εξουσία την επιθυμούν όλοι, την ευθύνη δεν την δέχεται κανείς» στην Ελλάδα του 2023. Επιμελημένες διαρροές – από τέτοια, δεν έχει έλλειψη η παρούσα κατάσταση! – μας καθησυχάζουν ότι στην ΔΕΘ θα διατυπωθεί «λόγος ευθύνης» (τσεκάρετε το non-paper σας) ενώ θα δοθούν και κατευθύνσεις διαρθρωτικής ανασύνταξης του Κράτους (με βολές κατά του «βαθέος Κράτους» της Ελλάδας). αυτά, με απόηχους πρώτης διακυβέρνησης Ανδρέα όπου όταν αποδεικνυόταν αλυσιτελές το εργαλείο του ανασχηματισμού για την αφύπνιση του κυβερνητικού σχήματος, ανεκαλύφθη η χρήση της «αναδόμησης» και του «δομικού ανασχεδιασμού» της Κυβέρνησης ως διέξοδος….
Η πίεση των πραγμάτων ήρθε και προστάτευσε – δυσάρεστα, πλην προστάτευσε! – τον Κυριάκο Μητσοτάκη στην ΔΕΘ 2023. Η οποία ούτως ή άλλως θα μείνει χωρίς το προσβλητικό ζουζούνισμα του ουλαμού πολιτικών στελεχών αλλά και χωρίς τον πάγιο πειρασμό των «παροχών»/της παροχολογίας. Το πρόβλημα βρίσκεται αλλού: βρίσκεται στο γεγονός ότι η ταχεία αποκλιμάκωση της εμπιστοσύνης προς την Κυβέρνηση – μια Κυβέρνηση που στηρίχθηκε κατά πολύ στην εικόνα/προσδοκία αποτελεσματικότητας (και ύστερα ήρθαν οι αληθινές εικόνες, οι άλλες εικόνες των πυρκαγιών που έσβηναν στην θάλασσα, οι εικόνες των στρατοπέδων να γίνονται πυροτέχνημα, ύστερα οι περαιτέρω εικόνες του πλημμυρισμένου κάμπου με τις στέγες μόνο των σπιτιών να προβάλλουν πάνω από τα λασπόνερα, με τα στρατιωτικά ελικόπτερα πνιγμένα) – πλην ακολουθήθηκε από μια συνολική έκπτωση του αισθήματος ασφάλειας, κινδυνεύει να καταλήξει σε αυτοπαγίδευση αν (ΑΝ) επιδιωχθεί να αντιμετωπισθεί με (δήθεν εμπνευστικές) προτάσεις διοικητικής αναδιάρθρωσης. Η εμμονή στην mantra του Επιτελικού Κράτους και στην απόσειση/απομάκρυνση ευθυνών, η αντίληψη ότι «πάει, έφυγε ο Ν. Μηταράκης, παραιτήθηκε και ο Μιλτ. Βαρβιτσιώτης», συνεπώς «πάμε γι άλλα», θα ήταν ισοδύναμη με παραίτηση.
Το να διατυπωθεί «λόγος ευθύνης», ευθύνης η οποία να μεταφράζεται σε σχεδιασμούς για το μέλλον, όχι υπερφίαλης στις προθέσεις αλλ’ υπό τον συνεχή έλεγχο της πραγματικότητας, αυτή θα ήταν η μόνη οδός.
Πότε θα ξανανοίξει η Εθνική Οδός; Πότε θα ξαναϋπάρξει (καν) σιδηροδρομική σύνδεση; Πότε θα εκταμιευθούν αποζημιώσεις – όχι προκαταβολές; Πώς θα χρηματοδοτηθούν οι πελώριας έκτασης παρεμβάσεις (όχι βέβαια με μαγικές εικόνες πόρων Βρυξελλών); Πότε θα δρομολογηθούν σε πειστική κλίμακα παρεμβάσεις υποδομών αντιπλημμυρικής προστασίας; Πώς/πόσο θα απομακρυνθεί το ενδεχόμενο επιδημιών;
Ο Κυριάκος Μητσοτάκης, στην ΔΕΘ 2023 θα μιλήσει κοιτάζοντας στον καθρέφτη, αν είναι να αποδιωξει το «πάμε κι όπου βγει» αλλά και την λογική του «όλοι αγαπούν την εξουσία, αλλά μακριά από την ευθύνη». Πειστικά.
