Η άλλη χρησιμότητα του ταξιδιού Μητσοτάκη στην Κίνα
του Αντώνη Δ. Παπαγιαννίδη
Οι δεδομένες παράμετροι της επίσκεψης του Πρωθυπουργού στην Κίνα – και μάλιστα αν δεν συναντηθεί μόνο με τον ομόλογο του Λι Τσιάνγκ ή τον Πρόεδρο της Λαϊκής Εθνοσυνέλευσης Τζάο Λετζί αλλά και με τον Πρόεδρο Σι Ζινπινγκ (του οποίου, ας θυμίσουμε, «η σκέψη» αποτελεί μέρος του ίδιου του Συντάγματος της Κίνας – με προηγούμενο μόνον εκείνη του Μάο…)- δεν έχουν ιδιαίτερο ενδιαφέρον.
Προώθηση οικονομικών/εμπορικών σχέσεων. Βελτίωση της Ελληνικής θέσης στις αλυσίδες αξίας και στο διακομιστικό εμπόριο, όπου το Πεκίνο αντιμετωπίζει ψυχρότητα στην εδώ πλευρά του κόσμου. «Καλά λόγια+ για τις τουριστικές ροές Κίνας-Ελλάδας. Ενδιάμεσος ρόλος – προσοχή! όχι μεσολαβητικός: η μεσολάβηση εκθέτει σε ευθύνες – στις υπό εξέλιξη σχέσεις Κίνας-ΕΕ. Διακριτική αποφόρτιση της αίσθησης ότι ο Δρόμος του Μεταξιού, όπου η Ελλάδα παρέχει Κινεζικό κόμβο τον Πειραιά/Cosco και κάποιο «πάτημα» στην Θεσσαλονίκη, δεν βρίσκεται σε αντιπαράθεση με τους σχεδιασμούς Ινδικού-Αραβικού διαδρόμου προς Ευρώπη (μέσω Εγγύς Ανατολής-Κύπρου).
Αντιθέτως, μάλλον δεν έχει πιθανότητες να ανθίσει ένα μπουκέτο πρόσθετων προτάσεων/διαθέσεων συνεργασίας όπως είναι η συμμετοχή Κινεζικών εταιρειών στην ανακατασκευή της σιδηροδρομικής γραμμής/την ουσιαστική σιδηροδρομική αναβάθμιση («μετά-τα-Τέμπη και μετά-τον-Ντάνιελ»), σε χρονικά λογικό ορίζοντα αυτό. Ή πάλι η εμβάθυνση της συμμετοχής της κρατικής State Grid στον ΑΔΜΗΕ και τις φιλόδοξες επεκτάσεις του. Εδώ, η Ευρωπαϊκή δυσανεξία προς ο,τιδήποτε Κινεζικό σε οτιδήποτε βαφτίζεται «στρατηγική υποδομή» δείχνει να έχει κλείσει την πόρτα. Για την ώρα.
Πέρα όμως από αυτά και πέρα και πάνω από τις αναμενόμενες , περιορισμένης πρωτοτυπίας, αναφορές στο πολιτιστικό βάθος των δυο χωρών (θυμηθείτε όταν στον ΟΗΕ είχε φθάσει η συζήτηση για την διαιρετικότητα της Old και New Europe και τι θα σήμαινε αυτή στην παγκόσμια σκηνή, τότε ο Κινέζος μόνιμος αντιπρόσωπος θύμισε ότι η Κινεζική και Ελληνική έδρα ανήκει σε χώρες με όχι old, αλλά ancient πολιτισμούς και ιστορίες…), η απόφαση Μητσοτάκη να μεταβεί τελικώς στην Κίνα μπορεί κανείς να ελπίσει ότι δείχνει μια ενδιαφέρουσα μετακίνηση. Από την πρόσφατη προσπάθεια να ριζώσει η Ελλάδα στο ένα στρατόπεδο, στην χωριστικότητα The West vs the Rest όπου στο δεύτερο επενδύει η Κίνα. Αφήνοντας, δηλαδή, κατά μέρος την αγχώδη προσπάθεια αυτοδικαίωσης με επιλογή της Σωστής Πλευράς της Ιστορίας, να προσέλθει με κάποιους βαθμούς ελευθερίας σε κάτι πέρα από την Δυτική στράτευση.
Όχι βέβαια με τον ζαλιστικό και καιροσκοπικό τρόπο της Τουρκίας/του Προέδρου Ερντογάν ο οποίος, επιτιθέμενος ανοίκεια σε Ισραήλ και ΗΠΑ, διεκδικεί – και να δούμε τι θα αποκομίσει – μεσολαβητικό ρόλο στην νέα ανάφλεξη της Μέσης Ανατολής, αφού ήδη πέτυχε – μην αυταπατώμεθα! – αντίστοιχο ρόλο στο Ουκρανικό. Αλλά με κάτι που οι Αγγλοσάξωνες που καθορίζουν τον διεθνοπολιτικό χώρο στον οποίο δείχνουμε να έχουμε δέσει άγκυρα επ’ εσχάτων θα αποκαλούσαν μια προσέγγιση rule of reason.
Επειδή, δε, όλο και κάποιος από τον άλλο χώρο πρόσδεσης – τον Ευρωπαϊκό – δεν θα λείψουν να θυμίζουν στον Έλληνα Πρωθυπουργό ότι «ο Πειραιάς είναι πολύ κομβική υποδομή για να ανήκει σε διεθνοπολιτικό ανταγωνιστή της ΕΕ» (αυτό είναι η Κίνα, άμα δηλαδή δεν περιγράφεται ευθέως ως «αντίπαλος»), ας θυμηθεί το παλιότερο επιχείρημα: όταν οι άρχοντες των Προγραμμάτων Προσαρμογής πίεζαν να διατεθούν στοιχεία Ελληνικών υποδομών, για τον Πειραιά ουδείς Ευρωπαϊκός φορέας εμφανίσθηκε στην διαδικασία! Η Cosco, μ’ όλα τα προβλήματα που κουβάλησε, προσήλθε…
[Με το καλό λοιπον να ολοκληρωθούν οι επαφές Μητσοτάκη στο Πεκίνο. Ώστε να αναλάβει η εσωτερική πολιτική σκηνή την σκυτάλη. Πώς; Με την δίδυμη υποχρέωση ανοίγματος προς την εκδήλωση τιμής στον Κώστα Σημίτη (με πρωτοβουλία Άννα Διαμαντοπούλου) και ανάμνησης στο πέρασμα Μαριέττας Γιαννάκου (με παρουσία Κώστα Καραμανλή)].
