Στα 90, σιγά-σιγά, χρόνια ζωής της Βιομηχανικής Επιθεωρήσεως, που είχε καταλήξει (από το 2004) να λέγεται Οικονομική Επιθεώρηση, έχει συγκεντρωθεί ένας πλούτος υλικού. Στα σημειώματα αυτά, ο σημερινός αναγνώστης έχει την ευκαιρία να επισκεφθεί σελίδες του Αρχείου. Και να ξαναδεί θέματα και προσεγγίσεις. Τα οποία – πολύ πιθανόν – θα αισθανθεί αρκετά έως παράξενα οικεία.

Το αναπτυξιακό όνειρο – πάλι και πάντα

Δεν θα βρει κανείς εύκολα Προϋπολογισμό, στα χρόνια της Μεταπολίτευσης πάντως, που να μην είναι «αναπτυξιακός, κοινωνικά δίκαιος, δημοσιονομικά ισορροπημένος» κοκ. Ιδιαίτερα το πρώτο – η αναπτυξιακή πρόθεση – παραδοσιακά συνοδεύεται και από εξαγγελίες περί κινήτρων (ή: περί αναμόρφωσης του πλαισίου αναπτυξιακών κινήτρων, αργότερα περί νέου επενδυτικού νόμου) καθώς και από αναφορές στην περιφερειακή ανάπτυξη.

Στην Βιομηχανική Επιθεώρηση του Μαρτίου 1978, διακρίνει κανείς μια διάσταση αδημονίας, παρά τις γενικώς αγαθές προθέσεις έναντι της Μεταπολίτευσης/ της Κυβέρνησης Καραμανλή. Αυτό, μαζί και με ανερχόμενη ανησυχία μήπως η έμφαση στην περιφέρεια βρεθεί να έχει αφήσει πίσω το κέντρο, όπου «λειτουργεί το 60% και πλέον των παραγωγικών μονάδων της χώρας μας».