Η κίνηση των τεκτονικών πλακών συνεχίζεται
του Αντώνη Δ. Παπαγιαννίδη
Όσο περνούν οι μέρες, τόσο εντείνεται η αίσθηση ότι η εσωστρέφεια της ελληνικής προεκλογικής περιόδου του 2023 είναι όλο και πιο αναντίστοιχη με τις εξελίξεις στο διεθνές σύστημα. Δείτε:
Η πολυσυζητημένη επίσκεψη του Γάλλου Προέδρου Μακρόν στην Κίνα και η υψηλού προφίλ συνάντησή του με τον Κινέζο Πρόεδρο Σι Ζινπίνγκ ανέδειξε την Ευρωπαϊκή διαφοροποίηση από την (Αμερικανικής πρωτοβουλίας) προσπάθεια ανάσχεσης της Κίνας – όταν σου παραγγέλλονται 160 Airbus και ανοίγεις δεύτερη γραμμή παραγωγής της Airbus στην ηπειρωτική Κίνα (ώστε να προμηθεύει την ταχύτατα αναπτυσσόμενη Ασιατική αγορά…), δεν είναι ακριβώς εύκολη υπόθεση να συμμετέχεις σε πολιτική ανάσχεσης. Όσο για την – γεωπολιτικά κρίσιμη – πίεση για άσκηση διαμεσολάβησης του Προέδρου Σι προς την Μόσχα/τον Πρόεδρο Πούτιν για την έναρξη (τουλάχιστον) ειρηνευτικής διαδικασίας στον πόλεμο της Ουκρανίας και για άμβλυνση των επιπτώσεων στην παγκόσμια σταθερότητα καθώς και στην παγκόσμια οικονομία, τα σημάδια δεν ήταν ιδιαίτερα ενθαρρυντικά.
«Παράπλευρη απώλεια» της σκηνοθεσίας του ταξιδιού Μακρόν στην Κίνα, η υποβάθμιση της εικόνας (τουλάχιστον…) της Προέδρου της Ευρωπαϊκής Επιτροπής Ούρσουλας φον ντερ Λάϊεν. Δεν είχαμε βέβαια το αντίστοιχο της πικρής προσβολής του καναπέ κατά την επίσκεψη Σαρλ Μισέλ/Ούρσουλας φον ντερ Λάϊεν στην Άγκυρα για συνάντηση με τον Ρετζέπ Ταγιπ Ερντογάν, πλην όμως η σχετική σημασία της «Ευρώπης» στην νέα αυτή άσκηση διεθνών σχέσεων μάλλον αποκαρδίωσε: η Στρατηγική Αυτονομία της ΕΕ παραμένει ενεργή – έστω και ως επιδίωξη – μόνον άμα έχει πίσω της κρατική οντότητα (π.χ. σήμερα την Γαλλία, χθες την Γερμανία – επίσκεψη Σολτς στο Πεκίνο προ 5μήνου).
Βέβαια, την ίδια στιγμή που ξεδιπλωνόταν στο Πεκίνο το κόκκινο χαλί για τον Πρόεδρο Μακρόν, η Πρόεδρος της Ταϊβάν Τσάι Ινγκ-ουεν Βρισκόταν στις ΗΠΑ/στην Καλιφόρνια σε συνάντηση με τον Πρόεδρο της Βουλής των Αντιπροσώπων Κέβιν Μακάρθι. Η αντιστροφή αυτή της προ μηνών επίσκεψης της (πρώην Προέδρου της Βουλής) Νάνσι Πελόζι στην Ταϊβάν προκάλεσε και πάλιν εντάσεις στις θαλάσσιες περιοχές περί την Ταϊβάν – αν και μικρότερης κλίμακας. Η Αμερικανική επιλογή για άσκηση πολιτικής πιέσεων σε Ινδικό/Ειρηνικό και για «άρνηση περιοχής» στην Κίνα είναι δύσκολο να συμβιβασθεί με τις Ευρωπαϊκές επιλογές.
Πάντως στο Ουκρανικό η Ευρώπη βρίσκεται πολύ πιο ανοιχτή στην Αμερικανική καθοδήγηση. Μια Ελλάδα με αποφασιστικά (;) Ευρωπαϊκό προσανατολισμό τα τελευταία – πολλά, πλέον… – χρόνια δύσκολα θα ισορροπήσει τις επιλογές της για πλήρη (;;) ταύτιση με την Αμερικανική διαμόρφωση προκεχωρημένου μετώπου στην Ανατολική Νοτιοανατολική Ευρώπη: η εδώ επίσκεψη του Ουκρανού Υπουργού Ολέκσιι Ρέξνικοφ και οι συνεννοήσεις για μετακίνηση στην Ουκρανία (που συνεχίζει να ετοιμάζει την εαρινή της αντεπίθεση) των υπολειπόμενων Ρωσικών οπλικών συστημάτων επί Ελληνικού εδάφους είναι ένα μόνο δείγμα των λεπτών ισορροπιών. Άλλη διάσταση των ισορροπιών, η έντονη διαμαρτυρία του Κιέβου για την συνεχιζόμενη δραστηριοποίηση Ελληνόκτητων στόλων στην μεταφορά Ρωσικού αργού και προϊόντων διϋλίσης, ή πάλι για συνέχιση εμπορικών δραστηριοτήτων ή/και για μη-πάγωμα περιουσιακών στοιχείων στην Ελλάδα – που όλα αγγίζονται (;) από κυρώσεις.
Πάντως, επειδή ξεκινήσαμε με αναφορές στην οικονομική και εμπορική – προεχόντως – διάσταση των σχέσεων ΕΕ – Κίνας , μια ματιά και στην συνολική διαγραφόμενη οικονομική προοπτική για το 2023, που αν πιστέψει κανείς τις ΕλληνοΕλληνικές προεκλογικές δημόσιες συζητήσεις είναι είτε μια προοπτική ρόδινη είτε χρειάζεται μόνο ένα στοιχείο πλειοδοσίας παροχών. Λοιπόν: η ιδιαίτερα διαταρακτική τοποθέτηση της Γενικής Διευθύντριας του ΔΝΤ Κρισταλλίνας Γκεορκίεβα για τις χλωμές αναπτυξιακές προοπτικές της παγκόσμιας οικονομίας – όχι απλώς για το 2023, αλλά για τα χρόνια που έρχονται – θάξιζε να προσεχθούν κάπως περισσότερο. Και σ’ εμάς.
Αλλά… τώρα έχουμε μπροστά μας έξη βδομάδες μέχρι τις κάλπες. Τις πρώτες κάλπες – και – βλέπουμε.
