Ώστε θέλετε την ψήφο των «παπανδρεϊκών;»
Οικονομική Επιθεώρηση, Οκτώβριος 2017, τ. 963
Ματιές στο Μέλλον του Ν. Παπανδρεόυ
Σε δύο μήνες περίπου ψηφίζει ένα τμήμα του λαού για τη θέση του προέδρου της Δημοκρατικής Συμμαχίας. Ανανέωση της αριστεράς λένε οι μεν, διαδικασίες άνευ σημασίας λένε οι δε. Και φυσικά έχει αρχίσει το κυνήγι των ψήφων με έμφαση στο να βρεθούν οι «παπανδρεϊκοί» ψήφοι στην πλευρά του ενός ή του άλλου υποψηφίου. Δώσ’ μου έναν Καρχιμάκη, λέει ο ένας υποψήφιος, επειδή ως σφόδρα «παπανδρεϊκός» και οργανωμένος, ένας Καρχιμάκης μπορεί να του φέρει κόσμο. Θέλω τον Σαχινίδη, λέει ο άλλος, ώστε να «σηματοδοτήσει» έτσι μια «τάση» των παπανδρεϊκών υπέρ του. Όμως φανερό είναι ότι όποιος έχει τις «σωστές» θέσεις θα τραβήξει από μόνος του (ή της) τις ψήφους των μελών του Κινήματος. (Θυμίζω ότι την πρωτοποριακή πρακτική να ψηφίζεται ο αρχηγός από τον λαό την εισήγαγε ο ίδιος ο Γιώργος Παπανδρέου…).
Το ποίημα
Όπως λέει παλιό στέλεχος του ΚΙΔΗΣΟ σε όποιον του ζητήσει να έρθει κοντά του, «πες το ποίημα, μελοποίησε το αφήγημα του Παπανδρέου –αντί να τον κρύβεις και οι ψήφοι θα σου έρθουν». Ορισμένοι υποήφιοι έχουν «θάψει» σε ομιλίες τους τη θητεία του ή τον ίδιο τον Παπανδρέου, μάλλον από κεκτημένη ταχύτητα, γιατί έτσι είχαν μάθει να κάνουν στις παρέες τους τόσα χρόνια. Είχαν μάθει να τα ρίχνουν όλα τα δεινά σ’ εκείνον. Θα έχει ενδιαφέρον λοιπόν να ερωτηθούν για τη θητεία Παπανδρέου όλοι τους, ιδιαίτερα όσοι υποψήφιοι διετέλεσαν υπουργοί επί Γιώργου (2009-2011).
Ο Γ. Παπανδρέου τα έβαζε με πάρα πολλά συμφέροντα και έθεσε σε αμφισβήτηση μια σειρά κεκτημένων
Ναι ή ου, βρε παιδιά; Ναι ή ου; Επιτέλους, λίγο κουράγιο. Όχι γενικές αναφορές του τύπου «η πρώτη κυβέρνηση της κρίσης», αλλά μια ρητή αναφορά στο δύσκολο όνομα, όπως «επί κυβερνήσεως Παπανδρέου». Να ξεστομίσετε το απαγορευμένο όνομα ενός ανθρώπου του οποίου κατέβασε όλες τις φωτογραφίες από τα γραφεία ΠΑΣΟΚ ο επόμενος πρόεδρος. Ορισμένα ψήγματα του αφηγήματος παρατίθενται παρακάτω προς ανάγνωση και βρώσιν.
Συγκρούσεις
Ο ίδιος τα έβαλε με πάρα πολλά συμφέροντα και δεν έκανε κρυφές συναντήσεις τύπου Τσίπρα-Ψυχάρη. Έθεσε σε αμφισβήτηση μια σειρά κεκτημένων επειδή πρότεινε την ουσιαστική αξιολόγηση των δημοσίων υπαλλήλων. Το σύστημα Διαύγεια έβαλε φρένο στα ρουσφέτια και τις περίεργες συμβάσεις, επειδή όλες μα όλες οι αποφάσεις του Δημοσίου πρέπει να έρθουν στο φως (στο διαδίκτυο δηλαδή). Ποια η θέση των υποψηφίων γι’ αυτό το συγκεκριμένο μέτρο; Ποια η θέση τους για τη μη κρατική παιδεία; Ποια η θέση τους για το ΟpenGov? Θέλουν διορισμούς γενικών γραμματέων και προέδρων δημοσίων επιχειρήσεων με το έτσι θέλω του εκάστοτε υπουργού; Ή μέσω βιογραφικών, όπως έγινε για πρώτη φορά στην ιστορία του τόπου από το 2009 ως το 2011;
Θυμάμαι την απίστευτη γκρίνια με την εφαρμογή του OpenGov επειδή δεν άφηνε τους υπουργούς να τοποθετούν «τους δικούς τους» σε κρίσιμες θέσεις. Αν και για να κρυφτεί ο ταπεινός αυτός σκοπός, έλεγαν ότι το σύστημα ΟpenGov τους καθυστερούσε, ήταν χρονοβόρο κ.λπ. Θυμίζω ότι για κάθε προκήρυξη (για γενικό γραμματέα ή για πρόεδρο ΔΕΚΟ) έκαναν αίτηση από 20 ως και 35 χιλιάδες άτομα!
Καλό θα ήταν μια αναφορά σε αυτό από τους πασοκογενείς υποψηφίους, πως από την πρώτη μέρα που ανέλαβε πρωθυπουργός ορισμένοι βουλευτές του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ συζήταγαν σε πηγαδάκια πώς θα τον ρίξουν.
Με το μισό του κόμμα να θέλει να τον διώξει και με όλα τα υπόλοιπα εναντίον του –εναντίον του σχεδόν και όλες οι χώρες της Ευρώπης, που πίστευαν ότι η Ελλάδα ήταν η χώρα των απατεώνων (Greek Statistics, the shortest joke), αλλά και επειδή προσπάθησε να αλλάξει τη χώρα εν μία νυκτί– φόβισε πολλά συμφέροντα αλλά και ομάδες ανθρώπων που ζούσαν με κάποια άνεση. Τα συμφέροντα αυτά είχαν πρόσβαση σε εκείνους που δεν τον ήθελαν στην εξουσία. Οι υποψήφιοι που ψάχνουν τις ψήφους του «Παπανδρέου» ας πούνε αυτές τις απλές αλήθειες.
Και επειδή δημοσιογράφοι και πολιτικοί, αλλά και η γενικότερη συνείδηση, τσουβαλιάζουν όλους τους πολιτικούς στο ίδιο σακί, ξεχνάνε την απίστευτη κίνηση του τότε πρωθυπουργού να παραιτηθεί για το καλό της χώρας.
Παρακαταθήκη
Μόλις δύο χρόνια μετά τη συντριπτική του νίκη του το 2009, την Παρασκευή στις 3 Νοεμβρίου του 2011, έδωσε τον αποχαιρετιστήριο λόγο του στο ελληνικό Κοινοβούλιο, ζητώντας ως αντάλλαγμα –αν θέλετε– όλα τα κόμματα να συνεργαστούν για το καλό του τόπου. Στην ομιλία του εκείνη τη νύχτα, είπε στη Βουλή ότι προκειμένου να σχηματιστεί μια κυβέρνηση ευρείας συνεργασίας –και αν ήταν εκείνος το μεγάλο πρόβλημα της χώρας, παραιτείτο, ώστε να έρθουν οι «λαμπρότεροι και καλύτεροι»… Μας θύμισε ότι κάθε φορά που προσπάθησε να περάσει ένα νέο νόμο, μια νέα μεταρρύθμιση, οι βουλευτές τόσο του κόμματός του όσο και όλων των άλλων κομμάτων, μαζί με τις φωνασκίες των μίντια και της διαπλοκής, αντιδρούσαν σφοδρά, μαζί με τους αγανακτισμένους του ΣΥΡΙΖΑ και της Χρυσής Αυγής, που είχαν στρογγυλοκαθίσει ως ένα σώμα στο Σύνταγμα ώσπου να φύγει ο Γιώργος και να έρθει ο Παπαδήμος – οπότε «παφ!», εξαφανίστηκαν ως διά μαγείας.
Παραθέτω ένα απόσπασμα από την ομιλία της παραίτησής του ώστε να μην χρειαστεί να το ψάξουν οι υποψήφιοι – εκείνοι που θέλουν την ψήφο των «παπανδρεϊκών»…
Ας μιλήσουμε με ειλικρίνεια. Μήπως εγώ διπλασίασα το χρέος, ή μήπως ήταν η Νέα Δημοκρατία; Μήπως εγώ άφησα έλλειμμα 36 δισ. ευρώ, ή μήπως ήταν η προηγούμενη κυβέρνηση; Μήπως εγώ κι εμείς εκτοξεύσαμε τα ελλείμματα, ή μήπως τώρα μειώθηκαν τα ελλείμματα; Διότι αυτά που ζουν οι Έλληνες πολίτες, μία πρωτόγνωρη δοκιμασία, κάποιοι θέλουν να τα ξεχάσουν. Γι’ αυτά τρέχουμε. Γι’ αυτά τρέχουμε από χώρα σε χώρα, από πρωτεύουσα σε πρωτεύουσα, από συνάντηση σε συνάντηση, πρώτος εγώ, αλλά και οι συνάδελφοι υπουργοί εδώ και μήνες.
Αυτή είναι η αλήθεια, κύριοι συνάδελφοι. Πληρώνουμε τον λογαριασμό δεκαετιών αμεριμνησίας, λαϊκισμού, ανομίας, αδιαφάνειας, διαπλοκής, πελατειακών σχέσεων, αδιαφορίας για το δημόσιο συμφέρον. Λοιπόν, μαζεύω επί είκοσι τέσσερις μήνες όλα αυτά τα σπασμένα! Είπα ότι είμαι αντιεξουσιαστής στην εξουσία. Και αν δεν μείνω στην εξουσία, τουλάχιστον θα παραμείνω αντιεξουσιαστής, με γνώμονα το δημόσιο συμφέρον. Σπάμε κατεστημένες γραμμές και αντιπαραθέσεις, για το καλό του τόπου.
…Δύο χρόνια τώρα, εμείς, η Κοινοβουλευτική Ομάδα του ΠΑΣΟΚ, σηκώσαμε… ένα σταυρό, ενώ δεν μας ανήκε η ευθύνη για τα πρόσφατα ελλείμματα και χρέη ή ακόμα και για την αναξιοπιστία της χώρας. Σηκώσαμε τον σταυρό της προσπάθειας να αλλάξουμε τα πάντα – κάθε πρόβλημα, κάθε κακή λειτουργία, που συσσωρεύτηκαν τις τελευταίες δεκαετίες. Να χτυπηθούμε με κάθε κατεστημένο, είτε ήταν απέναντί μας, είτε βρισκόταν ακόμη και στα δικά μας σπλάχνα, με την ελπίδα όχι να κατατροπώσουμε, αλλά να μεταμορφώσουμε συνειδήσεις, νοοτροπίες και πρακτικές. Όλα αυτά, που μας είχαν πληγώσει ως Έλληνες και Ελληνίδες.
Μία ώρα αργότερα κατέβηκε από το ξύλινο βάθρο όπου είχε κυριαρχήσει μόνο δύο χρόνια, βάζοντας τέλος στην καλούμενη δυναστεία Παπανδρέου, μια «δυναστεία» η οποία όμως ακόμη φόβιζε. Γιατί από το 2011 έως και σήμερα συνεχίζει (με λιγότερη ένταση είναι αλήθεια) η λυσσαλέα επίθεση τύπου Fake News κατά του κάθε μέλους της οικογένειας Παπανδρέου. Ο υποψήφιος που θα λέει όλη την αλήθεια, χωρίς φόβο, θα κερδίσει το στοίχημα.
