Το φετινό (9ο) Οικονομικό Φόρουμ των Δελφών και η έννοια της μετάβασης
Χωρίς μεν την παρουσία του Κυριάκου Μητσοτάκη, ο οποίος πάντως παρακολούθησε/συμμετέσχε από το ξεκίνημα – αρχικά ως αρχηγός της Αξιωματικής Αντιπολιτεύσεως, εν συνεχεία ως Πρωθυπουργός – αλλ’ αυτή την φορά βρίσκεται σε συνεχή κίνηση (αν και χωρίς να «χωρέσει» η πολυσυζητημένη μετάβασή του στις ΗΠΑ/Μπάιντεν), αλλά με Στέφανο Κασσελάκη, Νίκο Ανδρουλάκη, Δημήτρη Κουτσούμπα (πρώτη του φορά στο DEF) καθώς και Αλέξη Τσίπρα (συνολική επαναφορά) ανακοινώθηκε το 9ο Οικονομικό Φόρουμ των Δελφών.
Έχοντας επιλέξει ως «περιβάλλουσα» των πολλών θεματικών που θα επιδιωχθεί να καλυφθούν – με πιο προβεβλημένα τα γεωπολιτικά (αναπόφευκτο), την κλιματική κρίση (ακόμη πιο αναπόδραστα) και την προσπάθεια διερεύνησης σεναρίων για το μέλλον – την αναφορά σε «Μεγάλη Μετάβαση». Με όλα όσα αυτή η έννοια αφήνει να διαφανούν ως αίσθηση κίνησης. ως αναζήτηση στόχων. ως υπόσχεση και άνοιγμα προοπτικών. ως διατάραξη ισορροπιών και συνηθειών. Όχι δε στο δικό μας/το τοπικό, ούτε και το περιφερειακό/Ευρωπαϊκό, αλλά σε παγκόσμιο/πλανητικό επίπεδο. Αυτή η τάση ήταν ήδη παρούσα στο ξεκίνημα του DEF, όμως τώρα τελευταία επεκτείνεται η σημασία της: δίπλα στην (ενισχυμένη) Κινεζική παρουσία, ας σημειωθεί π.χ. και η Ινδική (με τον περιβόητο «διάδρομο» Ινδίας/Μέσης Ανατολής/Αντ. Μεσογείου/Ευρώπης στο επίκεντρο).
Να παρατηρήσουμε ότι η αγγλόφωνη transition καταλαμβάνει ίσως καλύτερα το κλίμα της εποχής, έτσι που τονίζει την κίνηση «μέσα» από κάτι – και το εν λόγω «κάτι» είναι η κατάσταση του σήμερα και του κοντινού αύριο, η πραγματική όμως και όχι η φαντασιακή κατάσταση. (Οι παλιότεροι ίσως θυμηθούν και την perestroika, όταν η Γκορμπατσωφική απόπειρα να βγει η Σοβιετική Ένωση από την λογική Ψυχρού Πολέμου και καθησυχαστικής ημι-απομόνωσης εξέφρασε την προοδευτική μετάβαση – πλην όμως ο βηματισμός της Ιστορίας πήγε τα πράγματα αλλού).
Το ανέδειξε και ο ίδιος ο Σίμος Τσομώκος, εμπνευστής και εργάτης (ταυτόχρονα) του DEF, το οποίο βέβαια θα χρειαστεί να γιορτάσει τα 10χρονά του εκτός Δελφών καθώς το Ευρωπαϊκό Πολιτιστικό Κέντρο Δελφών – απόφαση ημερών Κωνσταντίνου Καραμανλή, έργο Κώστα Κιτσίκη/Αντώνη Λαμπάκη /1966, ιδρυτική πράξη 1977, βελτιωτική παρέμβαση Γιώργου Κανδύλη/1984 – θα κλείσει ως κτιριακό σύνολο για κάποια χρόνια, υποχρεώνοντας το DEF σε νομαδική αναζήτηση φιλοξενίας. Μπορεί πολλά και φιλόδοξα να συζητιούνται στα πλαίσια των συνεδριών και των παράλληλων διοργανώσεων, πλην όμως η πιο σημαντική δουλειά (η «ζύμωση» κατά την γενιά του Πολυτεχνείου…) γίνεται στις συζητήσεις και τις επαφές παρασκηνίου. Όπως και στο Νταβός. Όπως και στο Μόναχο. Όπως (ας μας επιτραπεί, με ένα μάγκωμα ζήλειας) και στην Αττάλεια! Καθώς, λοιπόν, στο φετινό DEF θα βρεθούν π.χ. σημαντικοί συντελεστές της Αμερικανικής στρατιωτικής διαδρομής – όπως οι στρατηγοί Petraeus και Hodges – αλλά και θα υπάρξει παράλληλη συνάντηση με πυρήνα ΝΑΤΟ, σε αναζήτηση (ως φαίνεται) όχι απλώς μελλοντικού στίγματος του ΒορειοΑτλαντικού Συμφώνου αλλά και… ανοίγματος προς τους νέους, ου μην αλλά και προσέγγισης των εξοπλιστικών βιομηχανιών, βλέπει ήδη κανείς μιαν ολόκληρη σειρά επαφών να ανοίγονται.
Αντίστοιχα, το γεγονός ότι από την Ευρωπαϊκή Επιτροπή θα παρευρεθεί ο (Ούγγρος) Επίτροπος για την Γειτονία και την Διεύρυνση Όλιβερ Βαρχέλι – του κλίματος Όρμπαν, βέβαια, αλλά … – και την ίδια στιγμή θα αντιπροσωπεύονται σε υψηλό επίπεδο οι χώρες των Δυτικών Βαλκανίων (με ερωτηματικό για την Βόρεια Μακεδονία, αλλ’ εκεί έχουν καίριες εκλογές!), μπορεί κανείς να φαντασθεί σημαντικές συζητήσεις για το μετέωρο βήμα της διεύρυνσης της ΕΕ. Αλλά και για οικονομικού ενδιαφέροντος συζητήσεις περί συνεργασιών κοκ.
Ή, ακόμη, η παρουσία των υπουργών Ενέργειας της ευρύτερης περιοχής «υπόσχεται» συζήτηση για τον κάθετο ενεργειακό διάδρομο από Ελλάδα-Βουλγαρία-Ρουμανία και μέχρις Ουγγαρία αν μη Ουκρανία. Αλλά και συνολικά για τις ενεργειακές διασυνδέσεις σε υπερπεριφερειακό επίπεδο. Και ούτω καθεξής.
Εις Δελφούς, λοιπόν, στις 10-13 Απριλίου.
Και ίσως – ίσως! – κάποτε η επίσημη Ελλάδα, πέραν των φιλότιμων συμμετοχών υπουργών και στελεχών, το πάρει απόφαση να στηρίξει, όχι με υλικά μέσα αλλά με – πώς το λένε; αίσθηση κεντρικού ενδιαφέροντος – αυτή την σύναξη. Την οποία στην αρχή φιλικά την αναφέραμε ως «Ελληνικό Νταβός», ύστερα την φοβηθήκαμε μήπως αποκτήσει την αίσθηση υπερβολής του καθηγητή Κλάους Σβαμπ, τώρα όμως την βλέπουμε να μάχεται να σπάσει την τοπική/περιφερειακή κλίμακα σε μιαν Ελλάδα που το αντιμετωπίζει δύσκολα το άνοιγμα – παρά τις πανηγυρικές προθέσεις.
