Το σοκ από το Ψήφισμα του Ευρωκοινοβουλίου και η ειρωνεία της Ιστορίας
Κλασική ειρωνεία της Ιστορίας: πριν τρεις μέρες, αναδεικνυόταν με ευρύτατη πλειοψηφία ο Θοδωρής Ρουσόπουλος Πρόεδρος της Κοινοβουλευτικής Συνέλευσης του Συμβουλίου της Ευρώπης (όπως ο ίδιος σημείωνε δεχόμενος τα συγχαρητήρια της Προέδρου της Δημοκρατίας, συνέβη αυτή η αναγνώριση και τιμή στον ίδιον αλλά και στην χώρα 50 χρόνια μετά την επάνοδο της Ελλάδας στο Συμβούλιο της Ευρώπης, απ’ όπου είχε αποσυρθεί ώστε να μην αποπεμφθεί ατιμωτικά – επί Δικτατορίας). Και χθες, γινόταν γνωστό το – εδώ και ημέρες κυοφορούμενο – Ψήφισμα-καταπέλτης του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου για την κατάσταση του κράτους δικαίου στην Ελλάδα, την ελευθερία του λόγου και άλλα βαθύτατα προσβλητικά: Ψήφισμα με 330 ψήφους «υπέρ» και 254 «κατά» (26 Αποχές), με τις ομάδες των Σοσιαλιστών, των Πρασίνων και της Αριστεράς να συστρατεύονται με το Renew Europe (των Μακρονιστών/και Φιλελευθέρων), αλλά και να «παρασύρουν» 7-8 ψήφους των Χριστιανοδημοκρατών και της καθαρόαιμης Δεξιάς. [Επειδή περί ειρωνείας της Ιστορίας και συμπτώσεων: την ίδια μέρα με την ανακοίνωση του Ψηφίσματος του Ευρωκοινοβουλίου, ο Πρωθυπουργός εκαλείτο από τον Economist να αρθρογραφήσει by invitation για το πώς μια χώρα «ξεφεύγει από την λαβή του λαϊκισμού»].
Το Ψήφισμα του Ευρωκοινοβουλίου σωρεύει καταγγελίες για τις υποκλοπές-παρακολουθήσεις/Predator-ΕΥΠ, για τις επεμβάσεις στις Ανεξάρτητες Αρχές/ υπόθεση Ράμμου ΑΔΑΕ αλλά και ΑΠΔΠΧ, για τις καταχρηστικές αγωγές/SLAPP κατά της ερευνητικής δημοσιογραφίας. Αυτά, δε, δίπλα στις συμπεριφορές της Αστυνομίας κατά μεταναστών, την συνειδητή βραδύτητα διαλεύκανσης της υπόθεσης πνιγμού 600 μεταναστών αβοήθητων στην Πύλο και την αντίστοιχη χαλαρότητα διερεύνησης της τραγωδίας των Τεμπών. Από τα κυβερνητικά έδρανα, καταγράφηκε η (μέσω social media) «απάντηση» Άκη Σκέρτσου – ο οποίος ως υπουργός Επικρατείας νομιμοποιείται να θεωρηθεί εκφράζων κεντρική γραμμή – περί «κακόγουστης (ανα)παράστασης ενόψει Ευρωεκλογών ενός «θεατρικού έργου» […] που δεν έκοψε εισιτήρια στις εθνικές εκλογές και δεν προβλέπει να κόψει εισιτήρια ούτε στις Ευρωεκλογές». Με την σειρά του, ο έτερος βουλευτής Επικρατείας Μάκης Βορίδης έκανε λόγο για «ακραίο και εμπαθές ψήφισμα», που επιχειρεί να στοχοποιήσει προσωπικά τον Κυριάκο Μητσοτάκη.
Από τα έδρανα της Αντιπολίτευσης, πυρ ομαδόν – αναμενόμενο – με Στ. Κασσελάκη να αναφέρεται στην «πιο μαύρη σελίδα στην Ευρωπαϊκή διαδρομή της χώρας», το ΠΑΣΟΚ να κάνει λόγο για «καθήκον όλων να αντιδράσουμε στις συστημικές επιθέσεις που εκθέτουν διεθνώς την χώρα», την Νέα Αριστερά να μιλά για «ιστορική απόφαση» και να καλεί την Κυβέρνηση «να απολογηθεί στους Έλληνες».
Εν αναμονή κεντρικότερης απαντήσεως της Κυβέρνησης – και κάποιας, όσο και νάναι, τοποθέτησης από πλευράς Δικαιοσύνης η οποία κατηγορείται εδώ για ολιγωρία σε πλείστες υποθέσεις αλλά και για εφεκτικότητα σε πιέσεις της Εκτελεστικής εξουσίας – θα πρέπει να καταγραφούν δυο πρόσθετα σημεία. Το ένα είναι δημόσιο/γνωστό: μη αρκούμενο στις καταγγελίες κατά των πρακτικών εναντίον του κράτους δικαίου στην Ελλάδα, το Κοινοβούλιο απευθύνει σύσταση (τουλάχιστον) προς την Ευρωπαϊκή Επιτροπή να θυμηθεί τους κανόνες περί αιρεσιμότητας κατά την εκταμίευση Ευρωπαϊκών κονδυλίων σε χώρες όπου τίθεται ζήτημα κράτους δικαίου ή/και ελευθερίας του Τύπου.
Το δεύτερο αποτελεί περισσότερο παραλειπόμενο: σε μια προσπάθεια του ΕΛΚ/των Χριστιανοδημοκρατών – της μεγαλύτερης ομάδας στο ΕυρωΚοινοβούλιο – να ανακοπεί το Ψήφισμα που υπερψηφίστηκε (και με μια φούχτα ψήφων από τα δικά τους έδρανα) μηχανεύθηκαν «αντι-Ψήφισμα» που θα… επικροτούσε τις «προόδους που έχουν συντελεστεί στην Ελλάδα» τα χρόνια αυτά. Αυτός ο χειρισμός, που μάλιστα φαίνεται ότι αν δεν προήλθε πάντως είχε την επίνευση Μάνφρεντ Βέμπερ (επικεφαλής του ΕΛΚ που και σε προηγούμενες περιπτώσεις επεδίωξε να «κάνει σέρβις» στην Κυβέρνηση Μητσοτάκη), όχι μόνο αστόχησε αλλά και «βοήθησε» την ομάδα Ευρωβουλευτών που προωθούσε το Ψήφισμα-καταπέλτη να υπερασπιστεί την παράγραφο περί Ευρωπαϊκών κονδυλίων, αιρεσιμότητας κοκ.
Η οποία παράγραφος ακριβώς τονίζει – μάλλον υπερβολικά – την ομοιότητα της Ελληνικής περίπτωσης με εκείνην της Ουγγαρίας (flawed democracy κατά τον Economist) του Βίκτορ Όρμπαν. Του οποίου σημειωτέον το κόμμα Fidesz έχει αποκτήσει πλειοψηφία 2/3 στην εκεί Εθνοσυνέλευση με 54% των ψήφων. Παλιότερα, στα δεξιά του Fidesz υπήρχε ακόμη ακραιότερο κόμμα, το Jobbik. Ενώ προσφάτως η Ουγγαρία – που εξώσθηκε από το ΕΛΚ (με στήριξη και της ΝΔ) βρέθηκε στο επίκεντρο παζαριού για το ξεκλείδωμα ενίσχυσης ΕΕ προς την Ουγγαρία έναντι απελευθέρωσης (μέρους) των Ευρωπαϊκών πόρων που της παρακρατούνταν λόγω αιρεσιμότητας για προβλήματα κράτους δικαίου…
Γενικώς, όταν κανείς επιλέγει να παίζει με την ιστορία, κινδυνεύει να την δει να τον ειρωνεύεται.
